Sherlock Holmes, Faster Fene and the Leaf Thief

किती वेळ बसावे लागेल माहिती नव्हते. पाण्याची बाटली, भूक लागली तर खायला लाडू, चकली आणि कंटाळा येईल म्हणून वाचायला पुस्तके अशी तयार ठेवली होती. चारू शेरलॉक होम्स वाचत होती तर मीनल फास्टर फेणे.

पंधरा मिनिटे दोघी अगदी डोळ्यात तेल घालून बघत होत्या. “पाळत ठेवणं फारच कंटाळवाणं काम आहे.” मीनल लाडवाचा तुकडा तोंडात टाकत म्हणाली. “हो ना, आणि किती वेळ पाळत ठेवून बसावं लागेल माहित नाही, पानचोर कधीही येऊ शकतो.” चकली खात चारूने दुजोरा दिला.

सोळाव्या मिनिटाला दोघींनी आपापली पुस्तकेkउघडली. पुस्तक वाचत, अधून मधून त्या पोत्यांकडे नजर टाकत होत्या.

शेरलोक होम्स ‘मसग्रेव्ह रिच्युअलचा’ अर्थ लावत होता. गणित वापरून त्याने कोडे जवळजवळ सोडवलेच होते. गोष्ट फारच रंगत चालली होती. तर इकडे फास्टर फेणे प्रतापगडावर काय करतोय हे वाचण्यात मीनल गर्क झाली होती.

दोघी पुस्तकात गढून गेल्या. दारावरची बेल वाजली तेव्हा कुठे त्या भानावर आल्या. किती वेळ गेला होता कोण जाणे. दोघींनी एकदम पोत्याकडे नजर टाकली आणि काय पोते गायब! अरे यार, तेवढ्यात पोते नेले.

दोघी पळत तिकडे गेल्या. परत तेच. पानांनी भरलेलं पोते नेले होते आणि आधीचे रिकामे पोते व्यवस्थित घडी करून ठेवलेलं होते.

तीन दिवसांनी पोते भरून दोघींनी परत तिथे ठेवले. पण आज त्या पाळत ठेवणार नव्हत्या. खूप विचार केल्यावर त्यांना एक कल्पना सुचली होती. पाळत ठेवण्याच्या बोअर कामापेक्षा ही कल्पना फारच इंट्रेस्टिंग होती.

आता काय होतंय अशी उत्सुकता मनात ठेवून देऊन दोघी घरी गेल्या. सारखी चक्कर मारून पोते आहे की नाही बघण्याची आता गरज नव्हती. त्यांचा प्लॅनच असा भारी होता.

दुसऱ्या दिवशी नेहमीप्रमाणे पोते गायब होते. पण त्यांचा प्लॅन यशस्वी झाला होता.

दोघींनी हाय-फाय केले आणि पानांचा माग काढायला सुरुवात केली. पाळत ठेवण्याचा प्लॅन फसल्यावर दोघींनी खूप विचार केला. एवढी गुप्तहेरांची पुस्तके वाचली होती की कल्पना भरपूरच होत्या. चारूने कात्रीने पोत्याचा खाली थोडा भाग कापला. अगदी थोडा, साधारण एका पानाच्या आकाराचा.

पाने पोत्यात भरल्यावर चारूने पोते उचलले, मीनलने पोत्याच्या खाली भोकावर हात धरला. अशी ही मजेशीर जोडगळी त्यांच्या नेहमीच्या जागेवर पोहोचली. पोते जमिनीवर ठेवल्यावर पाने पडण्याचा काही प्रश्न नव्हता. पण ‘पानचोर’ पोते उचलून चालायला लागला की मात्र त्या भोकातून थोडी पाने पडत जाणार होती. आणि तसे झालेही. त्यांनी पोते ठेवले होते त्या जागेपासून थोड्या थोड्या अंतरावर पाने पडली होती.  

पानांचा माग काढत दोघी निघाल्या. पानांची रांग रस्ता सोडून एका इमारतीत शिरली. माग घेत दोघी रस्त्यावरून वळून त्या इमारतीच्या आवारात शिरल्या.

“ही अरमानच्या आजीची सोसायटी.” चारू म्हणाली.  

“म्हणजे वीणा मावशीची आई राहते ना इथे?”

“हो!”  

इमारतीच्या आवारातून दोघी जिन्याकडे वळल्या. पायरीवर काही पाने पडलेली होती. त्या जिना चढायला निघाल्या. पहिला मजला गेला. पानांचा माग अजून संपला नव्हता. दुसरा, तिसरा आणि चौथा मजला गेला. शेवटी पाचवा मजला आला. हा मात्र शेवटचा मजला होता. त्यावर गच्ची होती. पाचवा मजला खाली टाकून दोघींनी गच्चीकडे जाणारा जिना चढायला सुरुवात केली.

पानांचा माग गच्चीतच गेला होता. गच्चीचे दार उघडे होते. जावे की नाही असा विचार करत शेवटी दोघी त्या दारातून आत गेल्या.

आणि बघतच राहिल्या.

गच्ची कसली ते शेत होते. इकडे टोमॅटोची रोपे तर तिकडे दोडक्याचा वेल, पलीकडे मेथीचा वाफा तर कोपऱ्यात शेवग्याचे झाड. संपूर्ण गच्ची पालेभाज्या, फळभाज्याच्या वाफ्यांनी भरून गेली होती. अंजीर, स्ट्रॉबेरीसुद्धा होती. भिंतीला लागून एक शेल्फ ठेवलं होते. घमेले, खुरपे आणि इतर बागकामाचे सामान त्यात होते.

आणि

आणि

त्यांचे रिकामे पोते तिथे नीट घडी करून ठेवलेले होते. दोघी बघतच राहिल्या.

“चारू!!!” एका वेलीच्या मांडवामागून वीणा मावशी बाहेर आली, “इकडे कशी काय?” 

“मावशी, ही तुझी बाग आहे?” चारूने विचारले.

“हो”

“हे पोतं इथे कोणी आणलं?” मीनलने पोत्याच्या घडीकडे बोट दाखवत विचारले.

“ते पोतं..” बोलता बोलता वीणा मावशी थांबली, “अच्छा, तर तुम्ही दोघी आहात माझ्या ‘मिस्टरी लिफ डोनर’. मी विचारच करत होते ह्या मिस्टरी डोनरपर्यंत पोहोचयचं कसं”

चारू आणि मीनल मिस्किल हसल्या.

“थॅंक यू!!”.

“थॅंक यू कशासाठी मावशी?”

“ह्यासाठी. वाफ्यांकडे बघत मावशी म्हणाली. मीनल आणि चारूने बघितले. वाफ्यात माती दिसतच नव्हती. सगळ्या वाफ्यात पानांचा थर पसरलेला होता.